Όσο αντιστέκεσαι τόσο θα επιμένω.....

Τα μισώ αυτά τα καταραμένα βράδια....
Μα ποτέ δεν λέει να ξημερώσει...
Και τότε θα παρακαλάω να ρθει πάλι το σκοτάδι.......

ΜΑΛΑΚΙΕΣ

Η ζωή έχει γίνει μια αηδία...μια ατελείωτη μαλακία.
Χωρίς αγάπη,χωρίς συναισθήματα,χωρίς ανθρωπιά,χωρίς έρωτα,χωρίς λεφτά,χωρίς όνειρα,χωρίς στόχους,χωρίς ουσία..
Σε κυριεύει αυτό που πάντα σιχαινόσουν...
Μια γαμημένη κωλομιζέρια...
Έχουμε γίνει πιόνια σε μια ηλίθια παρτίδα σκάκι μόνο που το ταμπλό είναι μαύρο.
Το άσπρο χάθηκε..τους άφησες να το σβήσουν..
Βυθίσου τώρα στην σκοτεινή γωνιά σου και κλάψε...
Και για παρέα κράτα τις σκιές που τόσα χρόνια έχεις φίλους και πιες ακόμα ένα βράδυ
από τον θάνατο που λέγεται μοναξιά..

Μπορεί να πιστέυω ακόμα στα παραμύθια,στους μεγάλους,ατελείωτους και ανεκπλήρωτους έρωτες,στο αδύνατο που γίνεται δυνατό,αλλά τουλάχιστον εγώ παραμυθιάζω μόνο τον εαυτό μου......

Ακόμα μια φορά ξέχασα να κλειδώσω....
Πόσο ηλίθια είμαι..
Βρήκες τον χρόνο να μπεις μέσα,να τα ρημάξεις όλα...
Δεν φταις εσύ...
Εσύ έκανες ότι μπορούσες...
Πήρες αυτό που ήθελες;;;
Στο διάολο τώρα...
Και πάρε μαζί σου τις εικόνες μας...
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω το άλμπουμ..μα πρόλαβες εσύ να μου γαμήσεις τα πάντα.
Όνειρα,ελπίδες,αισθήματα,αξιοπρέπεια...
Μου μίλαγες για ανοιχτές πληγές..μια τέτοια έλεγες και συ πως είσαι...
Για έλα μέτρα τις δικές μου να δούμε ποιά πονάει περισσότερο!
Μόνο οργή αισθάνομαι....στάζουν τα μάτια μου αίμα όταν σε συλλογιέμαι...
Μα ένα σου χαμόγελο αρκεί για να ξανακυλήσω..
Θέλω να σε μισήσω...άσε με...
Να φτιάξω μια εικόνα σου για να σε σιχαθώ...
Να γίνω κάτι άλλο απ΄αυτό που γνώρισες...
Κάθε μέρα το προσπαθώ...κάποτε θα το καταφέρω...
Μα δεν μπορώ να σε βγάλω από μέσα σου ΓΑΜΩΤΟ!
Γιατί εσύ μου θύμισες πως είναι να αισθάνεσαι,μου ξύπνησες κάτι που είχα κρύψει για καιρό,εμένα.
Μου θύμισες αυτά που αγαπούσα και είχα θάψει μέσα μου...
Βάλε μου να πιω λίγο ακόμα...βάλε και για σένα..
Θέλω να σε μεθύσω μια φορά....
Ίσως τότε καταλάβεις πως το να σκοτώνεις ότι αισθάνεσαι,ότι σου δίνει ζωή,μια μέρα θα γυρίσει να εκδικηθεί για τον άδικο θάνατο του...

Με είδε απόψε ο ουρανός που έκλαιγα και ζήλεψε.........

Σε καμιά αγκαλιά δεν βρήκα την δική σου....
Σε κανένα άγγιγμα το δικό σου...
Σε κανένα φιλί το φιλί σου...
Σε κανένα κορμί το κορμί σου....
Σε κανέναν έρωτα τον ΕΡΩΤΑ ΣΟΥ....
Και πουθενά δεν βρίσκω ΕΣΕΝΑ......

Και αυτό που με πονάει περισσότερο στη ζωή μου,που δεν αγαπήθηκα ποτέ όπως αγάπησα....

Οι νύχτες που μας βρήκαν αγκαλιά ήταν λίγες...
Λίγες οι στιγμές μας...
Μα τόσο υπέροχα παράνομες και ζεστές...
Γεμάτες πάθος ονειρεμένο που πολλοί θα ζήλευαν..
Γέμιζε το δωμάτιο από ηδονή..από την μυρωδιά σου που ακόμα κουβαλάω πάνω μου....
Βαρύ φορτίο το άρωμα σου......
Σαν τα σκυλιά παλέυαμε ο ένας με το κορμί του άλλου..
Και ύστερα χα'ι'δέυαμε τις πληγές να γιάνουν...
Και το ξημέρωμα πριν φύγεις μου χαμογέλαγες σαν να μ'αγαπούσες..............................

Μια μέρα θα διασχίσεις το μονοπάτι της ψυχής μου......
Θα φτάσεις στο ποτάμι που με τόσο κόπο προσπαθούσα να σου δείξω την ομορφιά του τότε....
Τα άγρια,αλαφιασμένα,παγωμένα του νερά θα προσπαθήσεις να περάσεις για να φτάσεις στην πηγή του καλού,απλώνοντας την παλάμη σου,ζητώντας την δική μου......
Μα τούτη τη φορά δεν θα σου δώσω το χέρι μου...
Ο κήπος μαράθηκε..κάθε τι ζωντανό ξεψύχησε και προσπαθεί να αναστηθεί ξανά....
Αυτό είναι το δημιούργημα σου....
Έφερες το καλοκαίρι μα το φθινόπωρο νίκησε πάλι.....

Το παρόν γίνεται ανάμνηση και η ανάμνηση μέλλον του παρελθόντος....

Μη χάνεις το θάρρος σου
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.

Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι.

Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου
που κελαηδούσαν σαν πουλιά
θα θυμάμαι τα μάτια σου
φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα
μέσα στον άγριο πόλεμο.
-Λειβαδίτης-

Παράξενη,αξέχαστη στιγμή:Είχε ξεχάσει το εγώ της,είχε χάσει το εγώ της και είχε απελευθερωθεί από αυτό....Και εκεί υπήρχε η ευτυχία.....

Βάλε μου ένα ποτήρι κρασί και θα σου μιλήσω για τα βράδια που μου γάμαγες το είναι....
Για τα βράδια που δεν ζούσα...που δεν ήσουν εκεί....
Είναι τραγικά ωραίο να χεις αναμνήσεις που σε πονάνε.......

Πόσο ακόμα θα αντέχω να χαραμίζομαι νομίζεις;;
Βαρέθηκα να γυρνάω στα μπαρ και να σε ψάχνω...
Το κορμί μου είναι γεμάτο από πλήγες που ακόμα στάζουν αίμα....
Το μυρίζω,το αισθάνομαι ζεστό....
Σα να με σκίσαν 10 μαχαίρια..αφόρητος ο πόνος...
Όμως είμαι δυνατή θα πεις....
Ναι είμαι....Είμαι;;
Δεν ξέρω πια τι είμαι...
Νιώθω να μουδιάζω...δεν είναι καλό αυτό ε;
Moύδιασμα,ζαλάδα,τρέμουλο...αυτά νιώθω.....και πόνο....
Πολύ πόνο.....................
Ξέρεις αισθάνομαι ότι με χάνω..χάνω τον εαυτό μου...
Δεν με τρομάζει αυτό,αλήθεια.......
Το μόνο που με τρομάζει είναι αν αυτή τη φορά θα καταφέρω να τον βρω.......

Συγχώρεσαι με......

Δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη..

Να φοβάσαι να χάσεις,να αφήνεις ότι ποθείς....

Μα αν δεν μπορώ να έχω ότι ποθώ,δεν αξίζει να μένω....

Έχω τόσα πολλά να σου δώσω....

Έρωτα,Αγάπη,Ευτυχία,Δύναμη,Πάθος,Όνειρα,Στοργή,Χαρά,Τρέλα,Στιγμές....Τα πάντα.....

Και πιστέυω πως τα αξίζεις...μα τα αξίζω και γω....

Και συ δεν μπορείς να μου τα δώσεις...δεν θες.....

Ίσως το δικό μας ποιήμα να μην αντέχει στον χρόνο...

Ίσως πάλι βιάζομαι.....μα ο πόνος που νιώθω δεν μου αφήνει περιθώρια να δω καθαρά.........

Το πιο δύσκολο στη ζωή, είναι να μάθεις ποιες γέφυρες να περάσεις και ποιες να κάψεις 
αλλά είναι εξίσου σημαντικό όταν κάψεις τις γέφυρες να μην μπεις στον πειρασμό να παίξεις με τις στάχτες..

Και είναι και αυτά τα βράδια που δεν τα αντέχω...
Που θέλω να τα ζήσω όλα μαζί σου........
Να ταξιδέψουμε μαζί....
Με τα όνειρα,τις σκέψεις,τα κορμιά.....με όλα.....
Να γράψουμε μαζί το πιο όμορφο ποιήμα που γράφτηκε ποτέ.......
Δεν θέλω να φοβάσαι...
Τα όνειρα είναι όμορφα......
Η πραγματικότητα όμως είναι καλύτερη....
Και γω κουράστηκα να ονειρέυομαι...!

Χωρισμένοι εαυτοί εκτίουν ποινές ισόβιας θλίψης αλαφροπατώντας στον παράδεισο. Σε καμιά κόλαση δεν χωρούν εραστές που ερωτοτροπούν αμίλητοι, ψηλαφώντας αισθήσεις. Τα απολιθωμένα ίχνη μαρτυρούν στο στρώμα την ανάμνηση αποχαιρετισμών στα ικριώματα της αγάπης . 

Αλύτρωτοι έρωτες καταχωρούνται σε μητρώα άστρων που κατοικήθηκαν σε ασύνορα περιγράμματα. Στρατιές ποιημάτων κατέφθαναν να καταλάβουν ψυχές και σώματα στη αυλή των θαυμάτων. Μοιρασμένα αποθέματα, έγιναν λόγος λίγο πριν ξημερώσει. Φθαρτά σώματα ντυμένα με στίχους μετασχηματίστηκαν σε άφθαρτα ποιητικά σώματα στη ροή του χρόνου. Δικαιωμένοι κι αδικαίωτοι πόθοι στις γραμματοσειρές ενός απαγορευμένου ονείρου.

Δεν υπάρχει άνθρωπος με τον οποίο δεν θα χώριζα για να είμαι μαζί σου......................

Εγώ σου μιλάω για έρωτα.........

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ...

Αχ αυτοί οι δαίμονες......
Ξέρεις ποιοί είναι αυτοί;
Οι σκέψεις...σε τρώνε όπως ο διάολος την ψυχή...
Σε καταστρέφουν αργά και βασανιστηκά..
Σου κόβουν την ανάσα και ύστερα πετάν τα απομηνάρια σου στα πιο καυτά καζάνια της κόλασης που μόνος σου έφτιαξες...
Όταν αρχίσουν δεν σταματούν...τίποτα δεν μπορείς να κάνεις...
Γίνεσαι έρμαιο τους.....
Εσύ τους άνοιξες την πόρτα να μπουν...
Σαν τους βρυκόλακες...αν τους ανοίξεις την πόρτα σου να μπουν παραδίνεσαι για πάντα σε κάθε σκοτεινή,αιμοβόρα και αρρωστημένη επιθυμία τους....
Αυτό έκανα και γω......
Και τώρα πια αιμοραγώ τα βράδια.....
Ψάχνω τον ήλιο πίσω απ΄την ομίχλη......
Ψάχνω τον δρόμο για το σκοτεινό μονοπάτι που διάλεξα να περπατήσω προσπαθώντας να ζήσω για ένα όνειρο....
Το δικό μου ΟΝΕΙΡΟ!

Κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο..........

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι.
Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν! Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.

Που είσαι ΓΑΜΩΤΟ;;;;;;;;;

Έχω τόσα βράδια να σε δω...και περιμένω......να γυρίσεις...

Να με αγγίξεις και πάλι,να μ'αγκαλιάσεις,να με φιλήσεις και να με κάνεις ευτυχισμένη ξανά...

Να ξερες πόσο μου χεις λείψει....

Είπα πως δεν θα σου γράψω σήμερα....αλλά δεν άντεξα..
Δεν έχω κάτι καινούριο να σου πω....
Σήμερα είμαι λίγο καλύτερα.....
Ξέρω θα περάσει κάποια στιγμή...έρωτας είναι.....
Πότε όμως θα ρθει αυτή η στιγμή...;
Θέλω τόσο πολύ να σε δω.....
Άρχισαν πάλι οι σκέψεις...
Καλύτερα να σταματήσω......
Αλλά πριν σταματήσω να ξέρεις...εκεί θα είμαι και σήμερα....στις 8....
Εκεί θα είμαι κάθε μέρα μέχρι να ρθεις..μέχρι να κουραστώ.......

Μην μιλάς σαν να πονάμε μαζί......
Εγώ πονάω για μας.....
Εσύ απλά συνεχίζεις από εκεί που με άφησες.................

Δεν ξέρω πια τι θέλω....τι περιμένω....
Όλα είναι θολά μέσα στο κεφάλι μου και οι σκέψεις πια δεν βοηθούν....
Νομίζω ότι όσο σκέφτομαι,χειρότερο είναι...
Κάθε μέρα ξυπνάω ζαλισμένη....από την ζωή όπως έλεγες και εσύ....
Αφού έχω ακόμα όρεξη για χιούμορ,πάλι καλά......
Κάθε μέρα στις 8 πηγαίνω εκεί.......Δεν περιμένω να ρθεις.....
Απλά προσποιούμαι ότι είσαι εκεί..........Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει
να αισθάνομαι καλύτερα....μην με ρωτάς........
Τι να πω....Το ξερα από την αρχή πως ήταν λάθος.....
Τον εαυτό μου δεν τον κατηγορώ..Όχι ακόμα...
Στον πειρασμό εππιρεπής άλλωστε που λέει και ο Βασίλης....
Εσένα όμως δεν σε συγχωρώ........
Δεν ξέρω πια τι λέω.......
Γι' αυτό και συ παράτα με 
κολυμπά να σωθείς 
παίξε σε κάτι σίγουρο 
ν' αποκατασταθείς................

Θα μπορέσεις ποτέ να ξεχάσεις τα βράδια που κάναμε έρωτα;;
Τα βράδια εκείνα που πέρα απ'τα κορμιά μας,ενωθήκαν και οι ψυχές μας....
Τα σώματα μας σπαρταρούσαν,οι μυρωδιά σου στα σεντόνια μου,το καλύτερο άρωμα που φόρεσα ποτέ και ο ιδρώτας σου το πιο γλυκό ποτό που ήπια σε όλη μου την ύπαρξη......
Όταν ξεχάσεις εκείνες τις βραδιές,τότε πραγματικά θα έχουμε χωρίσει............................

Κυριακή........
Αυτή τη μέρα την περίμενα πως και πως....
Τις Κυριακές σε έβλεπα.......
Τώρα απλά θέλω να φύγει αυτή η μέρα....
Το μόνο που θα κάνω σήμερα...θα πάω εκεί που
με φίλησες πρώτη φορά.....
Θυμάσαι;;Θυμάσαι........
Εκεί θα είμαι....στις 8.......
Το ξέρω πως δεν θα ρθεις.......
Αλλά εγώ θα περιμένω.................................

Σε έχασα και είναι βαρύ μα αν με χάσω θα είναι αβάσταχτο. Και σιγά σιγά με χάνω. Το βλέπω. Έχει τόσο κόσμο αυτή η γη γιατί εγώ να νιώθω μόνη δίχως μια σου λέξη; Δεν είναι άδικο λοιπόν; Απόψε το κατάλαβα. Σκύβω και ακουμπώ τα χέρια μου στα γόνατα. Ακούω την βροχή πως μου χτυπά την πόρτα. Άσ’ την απόψε είναι η τελευταία φορά που είμαστε μαζί, δεν έχω όρεξη να της μιλήσω.

Μου είπες ότι κοντά μου είσαι ευτυχισμένος....

Όλοι την ευτυχία ψάχνουν.....Και εμείς την βρήκαμε......

Αλλά εσύ την διώχνεις μακριά σου....Μακριά μου.....

Μου λείπεις...πονάω....ΓΑΜΩΤΟ!

Φοβάμαι. Και εσύ, το ξέρω. Άλλος φοβάται την φωτιά, άλλος τα φίδια, άλλος τα ύψη, άλλος τον θάνατο. Εγώ είμαι από εκείνους που φοβούνται την ζωή.  Η ζωή σού αφήνει ανεξίτηλα σημάδια για να μην μπορείς ποτέ να ξεχάσεις τα λάθη σου και τα όσα σε δίδαξαν.Βγες στο μπαλκόνι να δεις, ένα κορίτσι περπατά στον δρόμο. Περνά τα φανάρια χωρίς να κοιτά, αδιαφορώντας για το θάνατο. Στο είχε πει ένα βράδυ που τα αστέρια είχαν κρυφτεί… είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν φοβούνται τον θάνατο, μονάχα την ζωή!

Μου ζήτησες να κολυμπήσω μαζί σου στα βαθιά.....

Και το κανα....Όμως εσύ έφυγες....

Κουράστηκες κιόλας να κολυμπάς...Δεν άντεξες....

Και έμεινα μόνη μου στη θάλασσα να πνίγομαι.......

Με σηκώνουν τα κύματα της και με ρίχνουν με ορμή στα βράχια.....

Πνίγομαι....Φοβάμαι.......

Ζητάω το χέρι σου,σου φωνάζω να γυρίσεις πίσω.....

Όμως εσύ με κοιτάς και φεύγεις......

Κουράστηκες...κιόλας.....

Φοβήθηκες μήπως;

Τι φοβάσαι;Την ευτυχία;;;

Ναι φοβάμαι. Όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον έρωτα μία είναι η λύση να τον αντιμετωπίσεις! Πως; Εδώ σε θέλω... Αν ρωτήσεις, πολλοί θα σου πουν οτι ο μόνος τρόπος είναι να τον ζήσεις. Μόνο έτσι θα ξεθυμάνει θα κάνει τον κύκλο του και θα περάσει. Κάποιοι άλλοι θα σου πουν οτι καλό θα 'ταν να τον αγκαλιάσεις, να τον αγγίξεις, να τον κοιτάξεις κατάματα, να τον αποδεχτείς, να συμφιλιωθείς μαζί του και να τον αφήσεις να κάνει τα δικά του.  Άρα το να τον αποφεύγεις δεν είναι η λύση. Έπρεπε να το καταλάβω νωρίτερα. Ήταν ξεκάθαρο. Όσο αποφεύγεις κάποια πράγματα τόσο πιο έντονα σου επιτίθενται μετά.

Αναπνέεις, ζεις, νιώθεις, αγαπάς, τρελαίνεσαι, φοβάσαι, αγγίζεις, χαμογελάς όλα στο μέγιστο βαθμό... Και εσύ κάπου ανάμεσα στη λογική και την καρδιά προσπαθείς να ισορροπήσεις μαζί μου. Ταχυπαλμίες... Δηλώνουν ζωή, έντονα συναισθήματα, πάθος, εσένα... Εσένα σε ανύποπτες στιγμές.

Είμαι ερωτευμένη... Ναι είμαι... Έλα δώσε μου το χέρι σου, μη φοβάσαι δεν θα σου κάνω κακό! Το νιώθεις; Όλες αυτές οι ταχυπαλμίες είναι για σένα, δικές σου. Τις έχω κι όταν εσύ μου φεύγεις...  Πως να κρύψω αυτά που νιώθω που έχουν ξεχειλίσει απο παντού; Τόσο καιρό ήταν στην αναμονή και με τη φόρα που έχουν πάρει  δεν τα σταματάει τίποτα... Πλάκα έχει. Να περιμένεις να αφεθείς. Να ζεις τελικά για αυτή και μόνο την στιγμή.

Αξίζει... Κάθε δάκρυ αξίζει, κάθε καρδιοχτύπι αξίζει, κάθε γιατί αξίζει, κάθε στιγμή μαζί σου αξίζει, κάθε μαχαιριά μακριά σου αξίζει. Όλα όσα είσαι εσύ αξίζουν...

Πόσο θα κρατήσει; Θα κρατήσει; Τόσες ερωτήσεις. Ξέρω σε γονάτισα. Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.......

Θα σε σκεπάσω με έρωτα την επόμενη φορά που θα ιδωθούμε. Τα χάδια θα έχουν έκταση. Θα σε μπουκώσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα…

"Νομίζω ότι ίσως ερωτευόμαστε πάντα την στιγμή που βλέπουμε τον άνθρωπο των ονείρων μας για πρώτη φορά, παρόλο που η λογική μας εκείνη τη στιγμή μας λέει ότι κάνουμε λάθος και αρχίζουμε να αντιπαλεύουμε-χωρίς επιθυμία να νικήσουμε-το ένστικτο μας."

"Τη μία στιγμή δεν έχεις τίποτα,την επόμενη έχεις περισσότερα απ'όσα έχεις τη δύναμη να δεχτείς."

"Μερικά πράγματα δεν μοιράζονται. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τους ωκεανούς όπου βουτάμε την ελεύθερη βούληση μας. Ο φόβος δεν βάζει εμπόδια στο παιχνίδι του καθενός.. Ο άνθρωπος περνάει μέσα απ'την κόλαση για να το καταλάβει αυτό. 

Και η σκέψη μου θα είναι εκεί μαζί σου...
Να σου κρατάει συντροφιά μέχρι να ρθείς πάλι κοντά μου........
Και να νιώσω ξανά την γέυση απ'το άρωμα σου........

Σε πολιτείες σκοτεινές κάτω απ' τη γη
καθώς η άνοιξη δε θα 'ρχεται, θα αργεί
θα ερωτευόμαστε ο ένας τη σκιά του αλλουνού
θα 'μαστε οι λίγοι οι εκλεκτοί και οι τυχεροί!

Όσοι αγαπούν κι όσοι σπαράζουν
Όσοι ονειρεύονται έναν κόσμο πιο ζεστό
Όσοι δε σκύβουν ούτε διατάζουν
Όσοι τη βρίσκουν με τραγούδια σαν αυτό
Είναι επικίνδυνοι και με τρομάζουν
Είναι επικίνδυνοι
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί
Οι ονειροπόλοι, οι χαμένοι, οι τρελοί
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί
Θα έπρεπε κιόλας να ‘χουν ήδη συλληφθεί
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί
Οι μεθυσμένοι απ’ το θεό, οι εθισμένοι στη ζωή
Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί
Θα έπρεπε κιόλας να ‘χουν ήδη συλληφθεί

''με σιχαινονται κι οι νυχτες,με κλωτσανε εξω απ'τα ωραια τους λημερια κι ολα καιγονται Θεε μου''

" ... Αν δεν κτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής. Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράμα. Την αποκτά κανείς με τη γνώση. Τούτη δω που σου λέω, η σοφία της ψυχής, αποκτιέται μόνο με πόνο. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Δεν ξέρω. Άντε βάλε τσίπουρο. Σαν το νερό πάει το άτιμο ...; Κάποτε πίστεψα κι εγώ όπως πολλοί άλλοι, πως θα' φτιαχνα από την αρχή τον κόσμο. Τα' δωσα όλα. Δεν κράτησα ουτ' ένα ψίχουλο για τον εαυτό μου. Γιατί έτσι είμαι γω, π' ανάθεμά με. Ή αδειάζω το ποτήρι μου ή δεν το λερώνω καθόλου. Δεν έγινε τίποτα. Ο κόσμος στο χειρότερο πάει. Και ξέρεις ποιό είναι το παράξενο; Δεν αισθάνομαι χαμένος. Προδομένος. Προσωπική υπόθεση, φίλε, η δικαίωση. Καθένας χαράσσει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής. Είναι μερικοί, που χαράσσοντας αυτό το σήμα, τους ξεφεύγει το μαχαίρι και πληγώνονται. Είναι γιατί ήταν πολύ παθιασμένοι εκείνη τη στιγμή. Είναι γιατί τρέμανε τα χέρια τους από τα πολλά όνειρα. Είναι γιατί τα μάτια τους είχαν θαμπωθεί από την ομορφιά του κόσμου. Ε! Δεν έπαψε η γή να γυρίζει,ε; ...;"

Α.Π

Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι...
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απο τον άλλον...
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν...
Γιατί οι άνθρωποι σύντροφε...
Ζούν απο την στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων...

Τ.Λ

Δεν θα σε χω ποτέ όπως θέλω...
Το ξέρω......
Ποτέ δεν θα νιώσω την ανάσα σου να ξεψυχά στον γυμνό λαιμό μου
έχοντας σε αγκαλιά στο κρεββάτι μου όλη τη νύχτα....
Γιατί ξέρω...Ναι το ξέρω πως οι νύχτες μας δεν θα υπάρξουν ποτέ...
Και αν υπάρξουν θα είναι μισές..
Γιατί πάντα θα πρέπει να φύγεις....
Θα πρέπει να γυρίσεις εκεί όπου ανοίκεις...
Και γω θα μένω πίσω να μεθάω το άρωμα σου από τα σεντόνια μου....
Να περιμένω πότε ξανά θα ρθείς να με αναστήσεις με μια σου λέξη μόνο......
'Εχασα αρκετό χρόνο απ'τη ζωή μου......
Γιατί όχι λίγο ακόμα.......;;;;;

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.

η μόνη διαφορά ανάμεσα στο να κάνεις και
στο να υποκρίνεσαι ότι κάνεις
είναι αυτή η λεπτή γραμμή
της επιλογής μια επιλογή
ανάμεσα στο τίποτα και
το τίποτα.

Πως υμνείς τον έρωτα....;
Πως να εξημερώσεις τα άγρια γεμάτα πάθος συναισθήματα του;
Πως μου ζητάς να μείνω μακριά σου;

I hurt myself....again......

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο


Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο , τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.


ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

Θα σε σκεπάσω με έρωτα την επόμενη φορά που θα ιδωθούμε. Τα χάδια θα έχουν έκταση. Θα σε μπουκώσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα…

http://www.youtube.com/watch?v=hSH7fblcGWM

Αnd so the lion fell in love with the lamb.........

What a stupid lamb.........

What a sick  masochistic lion.............................