Πάει φίλε μου...Αυτό ήταν...
Τελείωσε το όνειρο....
Πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος....
Πόσο αχόρταγα τρέφεται η θλίψη μέσα μου...
Πόσες ξάγρυπνες νύχτες τυλιγμένες στην αγκαλιά σου......
Και τώρα;;
Τώρα σιωπή...τώρα πόνος...μοναξιά....
Τώρα δεν είσαι εδώ.... εσύ που πάντα με ανέβαζες....εσύ με έριξες....
Εσύ...που μ'ένα σου φιλί,ένα χαμόγελο,ένα χάδι τα άλλαζες όλα..
Έφτιαχνες μέσα μου ένα κόσμο από αγάπη,όνειρα,ελπίδες....
Έφύγες....ακόμα μια φορά σε χάνω....Έναν Σεπτέμβρη...έτσι απλά...
Με ένα αντίο κ ένα φιλί....και έμεινα εδώ να μαζεύω τις στάχτες,τα όνειρα,τα κομμάτια του παζλ που ποτέ δεν ολοκληρώσαμε....
Ένα παζλ σκονισμένο απ'τον χρόνο.ξεχασμένο σε ένα κουτί γεμάτο παλιές φωτογραφίες και αναμνήσεις...
Και ένα σ'αγαπώ που πάντα θα σε περιμένει............

Λογική και παράνοια..

Με διαχωριστικό μια απλή κλωστή...

Λεπτή..μην νομίζεις δα πως είναι και κανένα καραβόσχοινο..

Πόσες φορές σε έχασες;

Πόσες φορές σε ξαναβρήκες...

Πόσες φορές φοβήθηκες πως δεν υπάρχει επιστροφή...

Ακόμα δεν φοβάσαι;;

Φόβος...

Μια λέξη χιλιάδες συναισθήματα....

Φοβάσαι να χάσεις,φοβάσαι να δώσεις,να δοθείς,φοβάσαι να πάρεις,να αγαπήσεις,να αγαπηθείς...

Φοβάσαι να ζήσεις,να ονειρευτείς,να κυνηγήσεις..αυτά που αγαπάς..τα πιστεύω σου,τα θέλω σου...

Φόβος..μικρή λέξη,μεγάλες απώλειες...

Και που λες και γω φοβάμαι...και έχω το χάος μέσα μου και το σκοτάδι...

Μα εσύ μου δείχνεις τον δρόμο για το φως..

Και εκεί που πάω να τον βαδίσω,εκεί εξαφανίζεσαι...

Φοβάσαι λες....

Και γω φοβάμαι...μα φοβάμαι περισσότερο μακριά σου..

Αλλά ξέρεις τι δεν φοβήθηκα ποτέ μου και ούτε θα το κάνω;;

Να σ'αγαπώ..να ελπίζω,να περιμένω,να σε ακολουθήσω,να ονειρεύομαι για μας.....

Γιατί αγάπη μου οι φόβοι μας είναι που μας χώρισαν....γιατί οι φόβοι μας δεν θα μας ξαναχωρίσουν.....

Τόσα ανείπωτα λόγια...μαζεμένα τόσα χρόνια....

Και τώρα τι;;

Ήρθε η ώρα που ειπώθηκαν...μα είναι αργά..

Η ώρα πέρασε για μας...η μήπως όχι;

Με ρώτησες τι θα γινόταν αν....

Αν τότε δεν τα πνίγαμε όλα στη σιωπή...

Αν...

μα ο χρόνος τα ΄θαψε όλα..μόνο που το χώμα δεν έφτασε για να τα σκεπάσει..

Και η βροχή και ο αέρας τα μεγάλωσε..και να σου τα πάλι ξεγλίστρησαν ..

Και μεγάλωσαν και γίνανε πιο δυνατά..

Τα συναισθήματα αγάπη μου είναι μωρά παιδιά...

Μεγαλώνουν..ότι και αν κάνεις αυτά θα κάνουν το δικό τους...

Θα πάρουν τον δρόμο τους,θα ανθίσουν και αν δεν τα ποτίσεις θα μαραθούν...μα είναι κ κάποια άλλα πιο άγρια...μεγαλώνουν χωρίς πότισμα..μόνα,έρημα,αποκομμένα..μα αυτά να το θυμάσαι γίνονται πιο δυνατά..

Θεριά ανήμερα που θα ρθει η στιγμή που θα σε πνίξουν...

Θα σε σφίξουν τόσο δυνατά που ανάσα δεν θα παίρνεις....

Γιατί;;

Γιατί τα πνίξαμε όλα στη σιωπή.....

Γιατί όταν η σιωπή γίνεται κραυγή,χορεύουν πάνω της νεκροί και ζωντανοί..

Άγγελοι και διάβολοι.....