Ναι φοβάμαι. Όταν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον έρωτα μία είναι η λύση να τον αντιμετωπίσεις! Πως; Εδώ σε θέλω... Αν ρωτήσεις, πολλοί θα σου πουν οτι ο μόνος τρόπος είναι να τον ζήσεις. Μόνο έτσι θα ξεθυμάνει θα κάνει τον κύκλο του και θα περάσει. Κάποιοι άλλοι θα σου πουν οτι καλό θα 'ταν να τον αγκαλιάσεις, να τον αγγίξεις, να τον κοιτάξεις κατάματα, να τον αποδεχτείς, να συμφιλιωθείς μαζί του και να τον αφήσεις να κάνει τα δικά του.  Άρα το να τον αποφεύγεις δεν είναι η λύση. Έπρεπε να το καταλάβω νωρίτερα. Ήταν ξεκάθαρο. Όσο αποφεύγεις κάποια πράγματα τόσο πιο έντονα σου επιτίθενται μετά.

Αναπνέεις, ζεις, νιώθεις, αγαπάς, τρελαίνεσαι, φοβάσαι, αγγίζεις, χαμογελάς όλα στο μέγιστο βαθμό... Και εσύ κάπου ανάμεσα στη λογική και την καρδιά προσπαθείς να ισορροπήσεις μαζί μου. Ταχυπαλμίες... Δηλώνουν ζωή, έντονα συναισθήματα, πάθος, εσένα... Εσένα σε ανύποπτες στιγμές.

Είμαι ερωτευμένη... Ναι είμαι... Έλα δώσε μου το χέρι σου, μη φοβάσαι δεν θα σου κάνω κακό! Το νιώθεις; Όλες αυτές οι ταχυπαλμίες είναι για σένα, δικές σου. Τις έχω κι όταν εσύ μου φεύγεις...  Πως να κρύψω αυτά που νιώθω που έχουν ξεχειλίσει απο παντού; Τόσο καιρό ήταν στην αναμονή και με τη φόρα που έχουν πάρει  δεν τα σταματάει τίποτα... Πλάκα έχει. Να περιμένεις να αφεθείς. Να ζεις τελικά για αυτή και μόνο την στιγμή.

Αξίζει... Κάθε δάκρυ αξίζει, κάθε καρδιοχτύπι αξίζει, κάθε γιατί αξίζει, κάθε στιγμή μαζί σου αξίζει, κάθε μαχαιριά μακριά σου αξίζει. Όλα όσα είσαι εσύ αξίζουν...

Πόσο θα κρατήσει; Θα κρατήσει; Τόσες ερωτήσεις. Ξέρω σε γονάτισα. Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.......