Κάτι σαν ζωή

Ο κόσμος μου είναι μια μεγάλη πληγή που μέρα με τη μέρα όλο και βαθαίνει,ματώνει ασταμάτητα

και πάνω σε φορεία κείτονται μεγάλοι στεναγμοί απ'τις φωνές μέσα στο μυαλό μου που χαράζουνε τις γρατζουνιές απάνω στο κορμί μου.
Τα γόνατα μου σκίστηκαν απ'το προσκύνημα μου σε σένα αγέλαστη ζωή που οι τραυματίες σου όλο και πληθαίνουν.
Τα όνειρα μου πια σκουπίδια πετάμενα χορεύουν ξέφρενα στα σκοτεινά και βρώμικα,γεμάτα μπόχα σοκάκια της πόλης.
Φωτιά τα καίει και η καμένη μυρωδιά τους,σύννεφο που απλώνεται στην σάρκα των ανθρώπων και αυτοί θαρρούν πως αναπνέουν οξυγόνο..
Τα όνειρα μου είναι φίλε μου!Τα όνειρα σου!
Τα σκονισμένα,κλειδωμένα μας όνειρα για ζωή.
Βρήκαν τον τρόπο να δραπετεύσουν από την φυλακή σου,μακριά από σένα,από την μίζερη σου φάτσα,
να πάρουνε φωτιά και να σκορπίσουν στου κόσμου όλου το μεγάλο καρναβάλι..
Και γω σου λέω πως "ζούμε" κάτι σαν ζωή......