Κυριακή........
Αυτή τη μέρα την περίμενα πως και πως....
Τις Κυριακές σε έβλεπα.......
Τώρα απλά θέλω να φύγει αυτή η μέρα....
Το μόνο που θα κάνω σήμερα...θα πάω εκεί που
με φίλησες πρώτη φορά.....
Θυμάσαι;;Θυμάσαι........
Εκεί θα είμαι....στις 8.......
Το ξέρω πως δεν θα ρθεις.......
Αλλά εγώ θα περιμένω.................................

Σε έχασα και είναι βαρύ μα αν με χάσω θα είναι αβάσταχτο. Και σιγά σιγά με χάνω. Το βλέπω. Έχει τόσο κόσμο αυτή η γη γιατί εγώ να νιώθω μόνη δίχως μια σου λέξη; Δεν είναι άδικο λοιπόν; Απόψε το κατάλαβα. Σκύβω και ακουμπώ τα χέρια μου στα γόνατα. Ακούω την βροχή πως μου χτυπά την πόρτα. Άσ’ την απόψε είναι η τελευταία φορά που είμαστε μαζί, δεν έχω όρεξη να της μιλήσω.

Μου είπες ότι κοντά μου είσαι ευτυχισμένος....

Όλοι την ευτυχία ψάχνουν.....Και εμείς την βρήκαμε......

Αλλά εσύ την διώχνεις μακριά σου....Μακριά μου.....

Μου λείπεις...πονάω....ΓΑΜΩΤΟ!

Φοβάμαι. Και εσύ, το ξέρω. Άλλος φοβάται την φωτιά, άλλος τα φίδια, άλλος τα ύψη, άλλος τον θάνατο. Εγώ είμαι από εκείνους που φοβούνται την ζωή.  Η ζωή σού αφήνει ανεξίτηλα σημάδια για να μην μπορείς ποτέ να ξεχάσεις τα λάθη σου και τα όσα σε δίδαξαν.Βγες στο μπαλκόνι να δεις, ένα κορίτσι περπατά στον δρόμο. Περνά τα φανάρια χωρίς να κοιτά, αδιαφορώντας για το θάνατο. Στο είχε πει ένα βράδυ που τα αστέρια είχαν κρυφτεί… είναι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν φοβούνται τον θάνατο, μονάχα την ζωή!