ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ...

Αχ αυτοί οι δαίμονες......
Ξέρεις ποιοί είναι αυτοί;
Οι σκέψεις...σε τρώνε όπως ο διάολος την ψυχή...
Σε καταστρέφουν αργά και βασανιστηκά..
Σου κόβουν την ανάσα και ύστερα πετάν τα απομηνάρια σου στα πιο καυτά καζάνια της κόλασης που μόνος σου έφτιαξες...
Όταν αρχίσουν δεν σταματούν...τίποτα δεν μπορείς να κάνεις...
Γίνεσαι έρμαιο τους.....
Εσύ τους άνοιξες την πόρτα να μπουν...
Σαν τους βρυκόλακες...αν τους ανοίξεις την πόρτα σου να μπουν παραδίνεσαι για πάντα σε κάθε σκοτεινή,αιμοβόρα και αρρωστημένη επιθυμία τους....
Αυτό έκανα και γω......
Και τώρα πια αιμοραγώ τα βράδια.....
Ψάχνω τον ήλιο πίσω απ΄την ομίχλη......
Ψάχνω τον δρόμο για το σκοτεινό μονοπάτι που διάλεξα να περπατήσω προσπαθώντας να ζήσω για ένα όνειρο....
Το δικό μου ΟΝΕΙΡΟ!