Μπορεί να πιστέυω ακόμα στα παραμύθια,στους μεγάλους,ατελείωτους και ανεκπλήρωτους έρωτες,στο αδύνατο που γίνεται δυνατό,αλλά τουλάχιστον εγώ παραμυθιάζω μόνο τον εαυτό μου......

Ακόμα μια φορά ξέχασα να κλειδώσω....
Πόσο ηλίθια είμαι..
Βρήκες τον χρόνο να μπεις μέσα,να τα ρημάξεις όλα...
Δεν φταις εσύ...
Εσύ έκανες ότι μπορούσες...
Πήρες αυτό που ήθελες;;;
Στο διάολο τώρα...
Και πάρε μαζί σου τις εικόνες μας...
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω το άλμπουμ..μα πρόλαβες εσύ να μου γαμήσεις τα πάντα.
Όνειρα,ελπίδες,αισθήματα,αξιοπρέπεια...
Μου μίλαγες για ανοιχτές πληγές..μια τέτοια έλεγες και συ πως είσαι...
Για έλα μέτρα τις δικές μου να δούμε ποιά πονάει περισσότερο!
Μόνο οργή αισθάνομαι....στάζουν τα μάτια μου αίμα όταν σε συλλογιέμαι...
Μα ένα σου χαμόγελο αρκεί για να ξανακυλήσω..
Θέλω να σε μισήσω...άσε με...
Να φτιάξω μια εικόνα σου για να σε σιχαθώ...
Να γίνω κάτι άλλο απ΄αυτό που γνώρισες...
Κάθε μέρα το προσπαθώ...κάποτε θα το καταφέρω...
Μα δεν μπορώ να σε βγάλω από μέσα σου ΓΑΜΩΤΟ!
Γιατί εσύ μου θύμισες πως είναι να αισθάνεσαι,μου ξύπνησες κάτι που είχα κρύψει για καιρό,εμένα.
Μου θύμισες αυτά που αγαπούσα και είχα θάψει μέσα μου...
Βάλε μου να πιω λίγο ακόμα...βάλε και για σένα..
Θέλω να σε μεθύσω μια φορά....
Ίσως τότε καταλάβεις πως το να σκοτώνεις ότι αισθάνεσαι,ότι σου δίνει ζωή,μια μέρα θα γυρίσει να εκδικηθεί για τον άδικο θάνατο του...

Με είδε απόψε ο ουρανός που έκλαιγα και ζήλεψε.........

Σε καμιά αγκαλιά δεν βρήκα την δική σου....
Σε κανένα άγγιγμα το δικό σου...
Σε κανένα φιλί το φιλί σου...
Σε κανένα κορμί το κορμί σου....
Σε κανέναν έρωτα τον ΕΡΩΤΑ ΣΟΥ....
Και πουθενά δεν βρίσκω ΕΣΕΝΑ......

Και αυτό που με πονάει περισσότερο στη ζωή μου,που δεν αγαπήθηκα ποτέ όπως αγάπησα....

Οι νύχτες που μας βρήκαν αγκαλιά ήταν λίγες...
Λίγες οι στιγμές μας...
Μα τόσο υπέροχα παράνομες και ζεστές...
Γεμάτες πάθος ονειρεμένο που πολλοί θα ζήλευαν..
Γέμιζε το δωμάτιο από ηδονή..από την μυρωδιά σου που ακόμα κουβαλάω πάνω μου....
Βαρύ φορτίο το άρωμα σου......
Σαν τα σκυλιά παλέυαμε ο ένας με το κορμί του άλλου..
Και ύστερα χα'ι'δέυαμε τις πληγές να γιάνουν...
Και το ξημέρωμα πριν φύγεις μου χαμογέλαγες σαν να μ'αγαπούσες..............................

Μια μέρα θα διασχίσεις το μονοπάτι της ψυχής μου......
Θα φτάσεις στο ποτάμι που με τόσο κόπο προσπαθούσα να σου δείξω την ομορφιά του τότε....
Τα άγρια,αλαφιασμένα,παγωμένα του νερά θα προσπαθήσεις να περάσεις για να φτάσεις στην πηγή του καλού,απλώνοντας την παλάμη σου,ζητώντας την δική μου......
Μα τούτη τη φορά δεν θα σου δώσω το χέρι μου...
Ο κήπος μαράθηκε..κάθε τι ζωντανό ξεψύχησε και προσπαθεί να αναστηθεί ξανά....
Αυτό είναι το δημιούργημα σου....
Έφερες το καλοκαίρι μα το φθινόπωρο νίκησε πάλι.....

Το παρόν γίνεται ανάμνηση και η ανάμνηση μέλλον του παρελθόντος....

Μη χάνεις το θάρρος σου
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.

Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι.

Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου
που κελαηδούσαν σαν πουλιά
θα θυμάμαι τα μάτια σου
φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα
μέσα στον άγριο πόλεμο.
-Λειβαδίτης-

Παράξενη,αξέχαστη στιγμή:Είχε ξεχάσει το εγώ της,είχε χάσει το εγώ της και είχε απελευθερωθεί από αυτό....Και εκεί υπήρχε η ευτυχία.....

Βάλε μου ένα ποτήρι κρασί και θα σου μιλήσω για τα βράδια που μου γάμαγες το είναι....
Για τα βράδια που δεν ζούσα...που δεν ήσουν εκεί....
Είναι τραγικά ωραίο να χεις αναμνήσεις που σε πονάνε.......

Πόσο ακόμα θα αντέχω να χαραμίζομαι νομίζεις;;
Βαρέθηκα να γυρνάω στα μπαρ και να σε ψάχνω...
Το κορμί μου είναι γεμάτο από πλήγες που ακόμα στάζουν αίμα....
Το μυρίζω,το αισθάνομαι ζεστό....
Σα να με σκίσαν 10 μαχαίρια..αφόρητος ο πόνος...
Όμως είμαι δυνατή θα πεις....
Ναι είμαι....Είμαι;;
Δεν ξέρω πια τι είμαι...
Νιώθω να μουδιάζω...δεν είναι καλό αυτό ε;
Moύδιασμα,ζαλάδα,τρέμουλο...αυτά νιώθω.....και πόνο....
Πολύ πόνο.....................
Ξέρεις αισθάνομαι ότι με χάνω..χάνω τον εαυτό μου...
Δεν με τρομάζει αυτό,αλήθεια.......
Το μόνο που με τρομάζει είναι αν αυτή τη φορά θα καταφέρω να τον βρω.......

Συγχώρεσαι με......

Δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη..

Να φοβάσαι να χάσεις,να αφήνεις ότι ποθείς....

Μα αν δεν μπορώ να έχω ότι ποθώ,δεν αξίζει να μένω....

Έχω τόσα πολλά να σου δώσω....

Έρωτα,Αγάπη,Ευτυχία,Δύναμη,Πάθος,Όνειρα,Στοργή,Χαρά,Τρέλα,Στιγμές....Τα πάντα.....

Και πιστέυω πως τα αξίζεις...μα τα αξίζω και γω....

Και συ δεν μπορείς να μου τα δώσεις...δεν θες.....

Ίσως το δικό μας ποιήμα να μην αντέχει στον χρόνο...

Ίσως πάλι βιάζομαι.....μα ο πόνος που νιώθω δεν μου αφήνει περιθώρια να δω καθαρά.........

Το πιο δύσκολο στη ζωή, είναι να μάθεις ποιες γέφυρες να περάσεις και ποιες να κάψεις 
αλλά είναι εξίσου σημαντικό όταν κάψεις τις γέφυρες να μην μπεις στον πειρασμό να παίξεις με τις στάχτες..

Και είναι και αυτά τα βράδια που δεν τα αντέχω...
Που θέλω να τα ζήσω όλα μαζί σου........
Να ταξιδέψουμε μαζί....
Με τα όνειρα,τις σκέψεις,τα κορμιά.....με όλα.....
Να γράψουμε μαζί το πιο όμορφο ποιήμα που γράφτηκε ποτέ.......
Δεν θέλω να φοβάσαι...
Τα όνειρα είναι όμορφα......
Η πραγματικότητα όμως είναι καλύτερη....
Και γω κουράστηκα να ονειρέυομαι...!

Χωρισμένοι εαυτοί εκτίουν ποινές ισόβιας θλίψης αλαφροπατώντας στον παράδεισο. Σε καμιά κόλαση δεν χωρούν εραστές που ερωτοτροπούν αμίλητοι, ψηλαφώντας αισθήσεις. Τα απολιθωμένα ίχνη μαρτυρούν στο στρώμα την ανάμνηση αποχαιρετισμών στα ικριώματα της αγάπης . 

Αλύτρωτοι έρωτες καταχωρούνται σε μητρώα άστρων που κατοικήθηκαν σε ασύνορα περιγράμματα. Στρατιές ποιημάτων κατέφθαναν να καταλάβουν ψυχές και σώματα στη αυλή των θαυμάτων. Μοιρασμένα αποθέματα, έγιναν λόγος λίγο πριν ξημερώσει. Φθαρτά σώματα ντυμένα με στίχους μετασχηματίστηκαν σε άφθαρτα ποιητικά σώματα στη ροή του χρόνου. Δικαιωμένοι κι αδικαίωτοι πόθοι στις γραμματοσειρές ενός απαγορευμένου ονείρου.