Μη χάνεις το θάρρος σου
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.

Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι.

Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου
που κελαηδούσαν σαν πουλιά
θα θυμάμαι τα μάτια σου
φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα
μέσα στον άγριο πόλεμο.
-Λειβαδίτης-

Παράξενη,αξέχαστη στιγμή:Είχε ξεχάσει το εγώ της,είχε χάσει το εγώ της και είχε απελευθερωθεί από αυτό....Και εκεί υπήρχε η ευτυχία.....

Βάλε μου ένα ποτήρι κρασί και θα σου μιλήσω για τα βράδια που μου γάμαγες το είναι....
Για τα βράδια που δεν ζούσα...που δεν ήσουν εκεί....
Είναι τραγικά ωραίο να χεις αναμνήσεις που σε πονάνε.......