Της νύχτες ντύνεται,βάζει τα καλά της,λίγο κραγιόν
και ένα άσπρο φόρεμα..για να σπάσει λίγο την μαυρίλα της ψυχής της..
Πριν φύγει από το σπίτι ψιθυρίζει στον καθρέφτη...
 "Θα έρθω να σε βρω...θα μπω τόσο βαθιά στην ψυχή σου όσο δεν μπήκε ποτέ κανείς....θα ρίξω το τείχος που χωρίζει το όνειρο από την πραγματικότητα"...
Παίρνει τους δρόμους...περπατά χωρίς προορισμό...σε μια πόλη με τόσα φώτα
και όμως όλα της μοιάζουν τόσο σκοτεινά..
Δεν ξέρει που πάει...το μόνο που ξέρει είναι ότι πρέπει να τον βρει..
Στην θάλασσα,στην στεριά,σε ένα στενάκι κάπου στην Άνω Πόλη κρυμμένο να κοιτά την θέα από ψηλά..
Το μόνο που της έχει μείνει είναι μια μυρωδιά..ένα άγγιγμα,μια αγκαλιά και ένα ναι μεν αλλά........
Αλλά...
Αλλά η νύχτα δεν είναι για τους μοναχούς...
Γιατί η μοναξιά,αυτή η πανίσχυρη γριά πόρνη με τα διάφορα προσωπεία της τότε καταφέρνει να τρυπώσει μέσα σου με ένα από τα χιλιάδες παραμύθια της....
Θα ανάψει ένα τσιγάρο,θα σου προσφέρει ένα ποτήρι κρασί και θα προσπαθήσει να σε πείσει πως δεν χρειάζεσαι τον έρωτα,τον μεγαλύτερο αντίπαλο της για να ζήσεις την ευτυχία..
Η την ακούς και τρως τον καρπό του παραμυθιού της ή συνεχίζεις τον δρόμο σου ψάχνοντας το πρόσωπο που στιγμή δεν βγαίνει από τον νου σου..
Και τότε η κοπέλα με κείνο το λευκό φόρεμα σηκώνεται,πίνει μια γουλιά από το ποτήρι και λέει στην γριά μοναξιά που την κοιτά με βλέμμα γεμάτο αγωνία..
"Λυπάμαι για την κατάντια σου μα εγώ θα ζήσω το δικό μου παραμύθι,το δικό μου όνειρο..γιατί εγώ  μπορεί να πιστεύω στα παραμύθια αλλά τουλάχιστον παραμυθιάζω μόνο τον εαυτό μου¨...
Γυρνά με βήμα αργό χωρίς να κοιτάξει πίσω της και συνεχίζει το δύσκολο μονοπάτι που διάλεξε να βαδίσει...
Έχει πολύ δρόμο μπροστά της...μέχρι το πρωί..μέχρι να τον βρει και να γείρει στην αγκαλιά του..
Στον κρυφό της παράδεισο..Εκεί που το όνειρο της,εκεί που το παραμύθι της θα πάρει σάρκα και οστά...

Μετράω τις ώρες που δεν σε χω δεί...

Μία προς μία...ξανά και ξανά..

Αιώνας φαίνεται..

Που δεν άκουσα την φωνή σου...

Να μου λέει "Εδώ είμαι,όλα θα πάνε καλά"....

Δεν πάνε όμως...

Γιατί δεν είσαι εδώ;;

Το υποσχέθηκες...πως ότι και αν γίνει θα είσαι εδώ.....

Που είσαι;;;;;

Μου λείπεις..μου λείπει ο ήχος της φωνής σου...η αγκαλιά σου......

Το χαμόγελο σου στις σκοτεινές στιγμές μου που φώτιζε ακόμα πιο πολύ τις όμορφες μου μέρες...

Κάνει κρύο μακριά σου....

Εγώ τους έρωτες μου τους έζησα με πάθος..
Τον καθένα ξεχωριστά..
Τον καθένα γιατί ένωνε ένα κομμάτι του παζλ....
Του παζλ που μια ζωή έψαχνα να το βρω ολοκληρωμένο..
Που μια ζωή στα 27 μου χρόνια δεν το έζησα ποτέ..
Οι άνθρωποι είμαστε το πιο δύσκολο και καταθλιπτικό ον στον πλανήτη..
Πονάμε,αγαπάμε,υποφέρουμε,ζητάμε,δίνουμε αλλά δεν δινόμαστε...
Πόσο άδικο;;Πόσο μαλακία...
Συγχώραμαι που γίνομαι αισχρή αλλά έτσι δεν είναι;;
Βάζεις τον εγωισμό στην μέση...
Ξεφτιλίζεις την έννοια του συναισθήματος..
Της αγάπης..οποιασδήποτε μορφής...
Αγάπη δεν σημαίνει έρωτας αδερφέ...
Όπως έρωτας δεν σημαίνει άντρας και γυναίκα..
Έρωτα μπορεί να έχεις με την ζωή σου..
Την καθημερινότητα σου..
Την δουλειά σου,την μουσική σου..
Το οτιδήποτε σε γεμίζει σαν άνθρωπο..
Παρεξηγημένη λέξη ο έρωτας...
Πολύ παρεξηγημένη...
Να σου μιλήσω για παρεξηγήσεις;;;
Για συναισθήματα;;
Για φόβους..
Δεν είμαι άγγελος..
Ποτέ δεν ήμουν..
Θαρρώ κανείς μας..
Όλοι αμαρτάνουμε..
Καθημερινά..καθείς με τον τρόπο του..
Αυτό είναι ο άνθρωπος..
Μια παρεξήγηση..
Ένα  ον με σάρκα και οστά..μια δοκιμασία..
Πιστεύεις ότι είσαι κάτι παραπάνω σε αυτόν τον κόσμο;;
Λάθος φιλαράκι..
Ένα τίποτα είσαι..
Ένα τίποτα που απλά έχεις μια η πολλές αποστολές να εκτελέσεις...
Δεν τις κατάφερες;;
Tότες γυρνάς από εκεί που ήρθες..
Δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένα σακί γεμάτο συναισθήματα,φόβους, επιλογές που θα κριθείς για αυτές και θα δώσεις λόγο...
Δεν γουστάρεις να δίνεις λόγο σε κανέναν;;;
Ούτε εγώ..
Αλλά θα αναγκαστείς να το κάνεις..
Πουτάνα η ζωή...σ' αρέσει δεν σ' αρέσει..
Μια ξεφτιλισμένη πουτάνα που από αυτήν εξαρτάσαι..
Εξοικειώσου...
Θες δεν θες..
Σε κουμαντάρει..
Μην μου δίνεις σημασία...
Ίσως να έχω πιει..
Ίσως να με κούρασες εσύ...
Ίσως η πουτάνα που λέγαμε..
Αλλά ένα μην ξεχνάς...
Ακόμα δεν με έχασα για να σου πουλήσω παραμύθια..
Και όσο ακόμα με έχω,την αλήθεια ΜΟΥ θα την ακούς όσο και αν σε πληγώνει...
Καληνύχτα μαλάκα...η πουτάνα η ζωή έχει πλάκα........!

Την μέρα δεν την φοβάμαι...Η νύχτα είναι που με σκιάζει...
Γιατί τότε ξυπνάνε τα φρικιά μου και λυσσασμένα προσπαθούν να μ'αιχμαλωτήσουν στην αιώνια φυλακή τους....

Αποσταγμένο κρασί από τα χείλη μου θα σου δώσω να πιεις..
Φαρμάκι που το έσταξε η ψυχή σου..
Τα μάτια σου σκοτάδι παγωμένο και γω φορούσα κοντομάνικο.
Και κεί μέσα στην κρύα σου αγκαλιά,χόρευα γυμνή ανάμεσα σε ξένους φόβους.
Μα εγώ τις πληγές μου τις αγάπησα...και ας άφησα να με ματώσουν,να με ξεσκίσουν σαν ζώα,θεριά ανήμερα που ήθελαν μόνο την φρέσκια σάρκα μου...
Γιατί τα καρφιά μου τα αγαπώ..γιατί με πονάνε μα με κρατούν ζωντανή..
Γιατί αν δεν αντέχεις την μοναξιά της νύχτας δεν είσαι άξιος της..
Η νύχτα δεν είναι για τους πολλούς,είναι για τους ταξιδεμένους,τους βασανισμένους...αυτούς που ξέρουν να την διαβάζουν..αυτούς που ξέρουν να την αγαπήσουν και να την πολεμήσουν..να την ερμηνεύσουν..να χαθούν μέσα στην αέρινη μορφή της και να μην θέλουν να ξημερωθούν..
Έχει μια γεύση γλυκόπικρη που λίγοι την αντέχουν...
Θαρρείς πως είσαι ένας από δαύτους;;;
Βγες στον δρόμο και τραγούδα μαζί μου τις νότες της......