Της νύχτες ντύνεται,βάζει τα καλά της,λίγο κραγιόν
και ένα άσπρο φόρεμα..για να σπάσει λίγο την μαυρίλα της ψυχής της..
Πριν φύγει από το σπίτι ψιθυρίζει στον καθρέφτη...
 "Θα έρθω να σε βρω...θα μπω τόσο βαθιά στην ψυχή σου όσο δεν μπήκε ποτέ κανείς....θα ρίξω το τείχος που χωρίζει το όνειρο από την πραγματικότητα"...
Παίρνει τους δρόμους...περπατά χωρίς προορισμό...σε μια πόλη με τόσα φώτα
και όμως όλα της μοιάζουν τόσο σκοτεινά..
Δεν ξέρει που πάει...το μόνο που ξέρει είναι ότι πρέπει να τον βρει..
Στην θάλασσα,στην στεριά,σε ένα στενάκι κάπου στην Άνω Πόλη κρυμμένο να κοιτά την θέα από ψηλά..
Το μόνο που της έχει μείνει είναι μια μυρωδιά..ένα άγγιγμα,μια αγκαλιά και ένα ναι μεν αλλά........
Αλλά...
Αλλά η νύχτα δεν είναι για τους μοναχούς...
Γιατί η μοναξιά,αυτή η πανίσχυρη γριά πόρνη με τα διάφορα προσωπεία της τότε καταφέρνει να τρυπώσει μέσα σου με ένα από τα χιλιάδες παραμύθια της....
Θα ανάψει ένα τσιγάρο,θα σου προσφέρει ένα ποτήρι κρασί και θα προσπαθήσει να σε πείσει πως δεν χρειάζεσαι τον έρωτα,τον μεγαλύτερο αντίπαλο της για να ζήσεις την ευτυχία..
Η την ακούς και τρως τον καρπό του παραμυθιού της ή συνεχίζεις τον δρόμο σου ψάχνοντας το πρόσωπο που στιγμή δεν βγαίνει από τον νου σου..
Και τότε η κοπέλα με κείνο το λευκό φόρεμα σηκώνεται,πίνει μια γουλιά από το ποτήρι και λέει στην γριά μοναξιά που την κοιτά με βλέμμα γεμάτο αγωνία..
"Λυπάμαι για την κατάντια σου μα εγώ θα ζήσω το δικό μου παραμύθι,το δικό μου όνειρο..γιατί εγώ  μπορεί να πιστεύω στα παραμύθια αλλά τουλάχιστον παραμυθιάζω μόνο τον εαυτό μου¨...
Γυρνά με βήμα αργό χωρίς να κοιτάξει πίσω της και συνεχίζει το δύσκολο μονοπάτι που διάλεξε να βαδίσει...
Έχει πολύ δρόμο μπροστά της...μέχρι το πρωί..μέχρι να τον βρει και να γείρει στην αγκαλιά του..
Στον κρυφό της παράδεισο..Εκεί που το όνειρο της,εκεί που το παραμύθι της θα πάρει σάρκα και οστά...