Αποσταγμένο κρασί από τα χείλη μου θα σου δώσω να πιεις..
Φαρμάκι που το έσταξε η ψυχή σου..
Τα μάτια σου σκοτάδι παγωμένο και γω φορούσα κοντομάνικο.
Και κεί μέσα στην κρύα σου αγκαλιά,χόρευα γυμνή ανάμεσα σε ξένους φόβους.
Μα εγώ τις πληγές μου τις αγάπησα...και ας άφησα να με ματώσουν,να με ξεσκίσουν σαν ζώα,θεριά ανήμερα που ήθελαν μόνο την φρέσκια σάρκα μου...
Γιατί τα καρφιά μου τα αγαπώ..γιατί με πονάνε μα με κρατούν ζωντανή..
Γιατί αν δεν αντέχεις την μοναξιά της νύχτας δεν είσαι άξιος της..
Η νύχτα δεν είναι για τους πολλούς,είναι για τους ταξιδεμένους,τους βασανισμένους...αυτούς που ξέρουν να την διαβάζουν..αυτούς που ξέρουν να την αγαπήσουν και να την πολεμήσουν..να την ερμηνεύσουν..να χαθούν μέσα στην αέρινη μορφή της και να μην θέλουν να ξημερωθούν..
Έχει μια γεύση γλυκόπικρη που λίγοι την αντέχουν...
Θαρρείς πως είσαι ένας από δαύτους;;;
Βγες στον δρόμο και τραγούδα μαζί μου τις νότες της......