Τόσα ανείπωτα λόγια...μαζεμένα τόσα χρόνια....

Και τώρα τι;;

Ήρθε η ώρα που ειπώθηκαν...μα είναι αργά..

Η ώρα πέρασε για μας...η μήπως όχι;

Με ρώτησες τι θα γινόταν αν....

Αν τότε δεν τα πνίγαμε όλα στη σιωπή...

Αν...

μα ο χρόνος τα ΄θαψε όλα..μόνο που το χώμα δεν έφτασε για να τα σκεπάσει..

Και η βροχή και ο αέρας τα μεγάλωσε..και να σου τα πάλι ξεγλίστρησαν ..

Και μεγάλωσαν και γίνανε πιο δυνατά..

Τα συναισθήματα αγάπη μου είναι μωρά παιδιά...

Μεγαλώνουν..ότι και αν κάνεις αυτά θα κάνουν το δικό τους...

Θα πάρουν τον δρόμο τους,θα ανθίσουν και αν δεν τα ποτίσεις θα μαραθούν...μα είναι κ κάποια άλλα πιο άγρια...μεγαλώνουν χωρίς πότισμα..μόνα,έρημα,αποκομμένα..μα αυτά να το θυμάσαι γίνονται πιο δυνατά..

Θεριά ανήμερα που θα ρθει η στιγμή που θα σε πνίξουν...

Θα σε σφίξουν τόσο δυνατά που ανάσα δεν θα παίρνεις....

Γιατί;;

Γιατί τα πνίξαμε όλα στη σιωπή.....

Γιατί όταν η σιωπή γίνεται κραυγή,χορεύουν πάνω της νεκροί και ζωντανοί..

Άγγελοι και διάβολοι.....